1. 1.     یک.منبع ثانویه (Secondary Source)

این نوع پلاجیاریزم هنگامی رخ میدهد که یک محقق از یک منبع ثانویه، مثل یک مطالعه متا آنالیز استفاده  کرده، ولی فقط به منابع اولیه آورده شده در مطالعه متا آنالیز استناد می کند. در واقع در این نوع از پلاجیاریزم، نویسندگان به جای رفرنس دادن به یک مطالعه (کار انجام شده توسط نویسندگان منبع ثانویه)، به چندین مقاله که در منبع ثانویه استفاده شده رفرنس دهی می کنند، و به این ترتبی، در مقدار کار واقعی انجام شده بزرگنمایی صورت می گیرد.

 

1. 2.     منبع نامعتبر (Invalid Source)

این نوع پلاجیاریزم هنگامی رخ میدهد که یک محقق به یک منبع اشتباه و یا منبعی که اصلا وجود خارجی ندارد استناد می کند. این مسئله گاهاً میتواند سهوی و نتیجه ی بی توجهی محقق باشد، ولی ممکن است که محقق این کار را عمداً در تلاش برای بلند کردن فهرست منابع و پنهان کردن ماهیت غیر اصولی پژوهش خود انجام داده باشد. در برخی موارد ممکن است محقق مطالب عنوان شده در یک منبع ضعیف را به جای مطالب یک منبع که ظاهر معتبری دارد جا بزند. همچنین قصور در ارجاع مطالب به منابع واقعیشان و یا استناد آن مطالب به منابع نامعتبر  نیز نقض ضوابط اخلاقی پژوهش است.

 

1. 3.     استفاده ی مجدد یا کپی از خود (Duplication)

Duplication زمانی اتفاق می افتد که یک محقق از کارهای قبلی خود استفاده میکند ولی اصلاً و یا به وضوح به آنها اشاره و استناد نمیکند. اخلاقی یا غیر اخلاقی بودن این کار کمی مبهم است، و بیشتر به مشخصات مطلب تکرار شده بستگی دارد. یک مشکل اساسی زمانی بوجود می آید که قسمتهایی  از یک کار که یک ناشر حق کپی رایت انحصاری آن را دارد توسط یک ناشر دیگر دوباره چاپ میشود. معمولاً تاکید سردبیران به خودداری از Duplication در بخش "یافته های مقاله (Results)" پر رنگتر و در بخش "روش های انجام مطالعه (Methods)" کمرنگ تر است؛ در صورت شناسایی Duplication، سردبیران اغلب از محقق میخواهند که بخش مربوطه را بازنویسی نموده و ضوابط ارجاع و استناد را در کار اعمال کند.

 

1. 4.     پارافریزینگ (Paraphrasing)

از نگاه اخلاق پژوهش، پارافریزینگ زمانی پلاجیاریزم تلقی خواهد شد که فردی کلمات وعبارات نوشته شده توسط محقق دیگری را بدون ذکر منبع کپی کرده و آنها را طوری تغییر دهد که به نظر برسد که ایده و یا قسمتی  از تحقیقات خود او میباشد. پارافریزینگ ممکن است به صورت ارایه ی مطلب اصلی در قالب الفاظ دیگر و یا حتی بازنویسی کامل مطلب با حفظ ایده یا مفهوم اصلی باشد.

 

1. 5.     کپی پژوهش (Repetitive Research)

از نگاه اخلاق پژوهش، کپی پژوهش زمانی پلاجیاریزم تلقی می شود که داده ها ، متن ، یا روش یک مطالعه در یک مطالعه ی جدید بدون ارجاع و استناد مناسب به منبع اصلی تکرار شوند. این نوع پلاجیاریزم اغلب زمانی اتفاق می افتد که دو پژوهش روی یک موضوع نتایج مشابه یکدیگر دارند، اما پژوهشی که دیرتر انجام شده به دیگری اشاره ی درستی نمیکند. در بسیاری از مواقع پژوهشگران ترجیح میدهند  در کارهای خود از روشهای موفق که قبلاً به خوبی جواب داده اند استفاده کنند؛ در بسیاری از این کارها نتایج کار جدید دقیقاً معادل نتایج عنوان شده در منبع است و محقق نمیتواند آنها را به صورت دیگری توصیف نماید. در این موارد محقق باید به وضوح به منبع اصلی استناد کند تا از درگیر شدن با مسائل کپی رایت اجتناب کرده و به سرقت علمی متهم نشود.

 

1. 6.      تکثیر غیرمجاز (Replication)

تکثیر غیرمجاز وقتی رخ میدهد که محقق اثر خود را  توسط چند ناشر مختلف به چاپ میرساند. این موضوع یک تخلف اخلاقی است، چرا که محقق ادعا می کند که اثرش جدید است درحالی که در واقع قبلاً آنرا در جای دیگری منتشر کرده است. اکثر ژورنال ها مطالب را به شرط انحصار چاپ میکنند، چرا که انتشار مجدد مطالب دیگر نشریات می تواند برای آنها مشکلات بسیاری اعم از متهم شدن به نقض قوانین کپی رایت و قوانین صنفی به همراه داشته باشد. تکرار غیرمجاز می تواند به طور تصادفی هم اتفاق بیافتد، مثلاً زمانی که یک محقق کار خود را همزمان به چند ژورنال ارسال میکند  تا شانس انتشار اثرش را افزایش دهد، ولی دو یا چند ژورنال  مطلب را  قبول کرده و آن را  قبل از این که محقق بتواند چاپ اثر را لغو کند منتشر می کنند.

 

1. 7.      تخلف در ارایه ی لیست مولفین اثر (Misleading Attribution)

این مسئله هنگامی رخ میدهد که لیست مولفین شامل اسامی همه ی نویسندگان یا بازتاب دهنده ی نقش آنان در مجموع کار نباشد. در این نوع تخلف یک یا چند نفر از کسانی که سهم قابل توجهی در بوجود آمدن اثر داشته اند از لیست مولفین حذف میشوند، یا برعکس کسانی که هیچ نقشی در کار  ایفا نکرده اند به این لیست اضافه میشوند. آن دسته از دانشجویان تحصیلات تکمیلی که به استادان خود در نوشتن یک مقاله کمک قابل توجهی میکنند ولی بعداً از لیست مولفین حذف میشوند در حقیقت قربانی این نوع تخلف شده اند. مسئله تضاد بین منافع نویسندگان هم ممکن است به تغییر لیست مولفین بیانجامد. حذف یکی از نویسندگان واقعی از لیست مولفین او را از ارایه ی نظر بر روی فرمت نهایی اثر ، دریافت اعتبار علمی بحق برای کارش و از ذکر نامش در مقالاتی که بعداً به آن کار استناد میکنند محروم می کند. این نوع تخلف اخلاقی سزاوار بررسی های قانونی و دقیق توسط ژورنال هاست که متاسفانه اغلب نادیده گرفته میشود.

 

1. 8.      همکاری غیر اخلاقی  (Unethical Collaboration)

همکاری غیر اخلاقی زمانی اتفاق می افتد که دو یا چند نفر که با هم همکاری  میکنند مرتکب تخلف اخلاقی میشوند. انتشار کاری که نتیجه ی همکاری چند نفر است  به نام یک نفر و بدون ذکر ماهیت گروهی کار و نام دیگر اعضای گروه، کاری غیر اخلاقی است. استفاده از کار و یا ایده های دیگران بدون دادن ارجاع به مطلب اصلی پلاجیاریزم است. همکاری غیر اخلاقی طیف گسترده ای از تخلفات اخلاقی شامل تقسیم بار کاری یا مراحل مطالعه، اعمال نفوذ ، کپی کردن ارقام و متن، دادن اعتبار علمی غیر واقعی به مطالب یکدیگر ، و یا سرقت ایده های اعضای تیم را شامل میشود. نوشتن مقاله به نام شخص دیگر در ازای دریافت پول (Ghostwriting) نیز در این دسته از تخلفات قرار میگیرد چرا که در حقیقت محصول کار چند نفر را به یک نفر خاص منتسب میکند.

 

1. 9.      پلاجیاریزم واژه به واژه (کپی-پیست) (Verbatim Plagiarism)

پلاجیاریزم واژه به واژه یعنی کپی کردن کلمات محققان دیگر بدون ارجاع و استناد مناسب و یا استفاده از هرگونه علامت نقل قول. پلاجیاریزم واژه به واژه می تواند به دو شکل رخ دهد. در شکل اول، محقق ممکن است منبع مطلب را  ذکر کند ، ولی اشاره ای نکند که مطالب نقل قول مستقیم شده اند. در شکل دوم این نوع سرقت، سارق حتی منبع را نیز ذکر نمیکند و در حقیقت وانمود میکند که مطلب را خودش نوشته است. پلاجیاریزم واژه به واژه یکی از رایج ترین اشکال پلاجیاریزم است ولی تشخیص آن نیز به همان اندازه راحت بوده و پیامدهای بسیار جدی برای محقق به همراه دارد. تحقیقات و دیگر متونی که از هر زبان دیگری ترجمه شده اند نیز  باید به نویسنده اصلی ارجاع داده شوند.

 

1. 10.  پلاجیاریزم کامل  (Complete Plagiarism)

این نوع پلاجیاریزم وقتی رخ میدهد که شخصی یک مطالعه، مقاله و یا هر اثر فرد دیگری را با نام خود برای چاپ به ژورنال ارسال میکند. این نوع پلاجیاریزم که در حقیقت جدی ترین نوع آن نیز هست، نویسنده اصلی را از دریافت اعتبارعلمی، اجتماعی و مالی بحق برای کارش محروم کرده و به سارق اجازه می دهد تا بدون انجام هر گونه کاری از انتشار اثر اعتبار کسب کرده و یا حتی سود مالی ببرد.