ورشکستگی شرکتها یکی از راههایی است که منجر به هدر رفتن منابع و عدم بهره گیری از فرصتهای سرمایه گذاری می شود . ما در این تحقیق به بررسی توان پیش بینی مدل زاوگین در ارزیابی ورشکستگی شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و بررسی رابطه همبستگی بین احتمال ورشکستگی و نسبتهای رویکرد ارزشیابی نسبی (p/eو p/cfو p/bvو p/s) پرداختیم؛ در نهایت مدل زاوگین را با استفاده از نسبت های رویکرد ارزشیابی نسبی برازش نمودیم . جهت انجام تحقیق یک دورة 5 ساله (از سال 1385-1381) مد نظر بود، که از داده های سال 85 به عنوان داده های شاهد استفاده شد
و جامعة مورد بررسی، شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران بود . بدلیل اینکه مدل زاوگین بر اساس محیط فعالیت و ساختار اقتصادی شرکتهای خارجی تدوین شده بود، با استفاده از شرکتهای موجود در جامعة آماری (شامل 879 مشاهده ) تعدیلات انجام شد تا مدل با محیط شرکتهای ایرانی سازگار شود . از بین 7 متغیر مدل زاوگین در نهایت 4 متغیر که اثر معنی داری بر تفکیک بین دو گروه ورشکسته و غیر ورشکسته داشتند، انتخاب و مدل به وسیله آنها برازش شد . پس از انجام بررسی هایی مبنی بر مناسب بودن مدل برازش شده، به منظور بررسی توانایی و کارایی مدل با استفاده از داده
های خارج از مدل، مدل برازش شده با داده های سال 85 ش امل 119 شرکت مورد بررسی قرار گرفت . پس از اطمینان از صحت مدل، رابطه بین احتمال ورشکستگی و نسبتهای رویکرد ارزشیابی نسبی مورد آزمون قرار گرفت . نتایج بررسی نشان داد که رابطة معنی داری بین احتمال ورشکستگی و رویکرد ارزشیابی نسبی وجود دارد . در نهایت مدل زاوگین با استفاده از نسبتهای رویکرد ارزشیابی نسبی برازش شد، که نتایج نشان دهنده بالا رفتن دقت مدل در صورت بکارگیری نسبت P/S به همراه نسبتهای مدل زاوگین می باشد
)